شعر

ایران عزیز

آه ، ایران عزیز !
سرزمین زرخیز !
زده بر سینه ی خود خاک قشنگت گل سرخ ،
گل سرخی که به رویش خندد ،
صبح و هنگام غروب ،
قرص سرخ خورشید ،
بر همه پیکر پاکت گلریز ،
همه گونه ، همه رنگ :
گل سرخ ، گل آبی ، نارنجی ، گل های سفید ،
صورتی ، زرد ، بنفش .
رنگ ها و بوها ،
همه سو ، در همه جا .
چشمه هایت ریزند ،
اشک های شادی ، در دامن کوه .
جوی هایت پیچند ،
همچو گردنبندی ، از در و مروارید ،
بر گلوی کهسار .
رودهایت افتند ،
همچو سیمین زنجیر ،
از سینه کوه تا به پای دره .
ابرها می افتند ،
بر گل و گردن کوه ، چون لحافی از خز .
کوه را می پوشند ، روزهای بسیار ،
و سپس می ریزند ،
اشک های شادی ،
اشک هایی که ره آورد هزاران دریاست ،
هر یک از قطره ی آن اشک تمام دنیاست .
هر درخت میوه ،
با چنان باروری ،
دستهایند که نعمت به جهان می بخشند ،
گوهر جان به زمین می پاشند :
پرتقال و لیمو ،
سیب و گیلاس و هلو ،
گوجه و آلبالو ،
خوشه های انگور ، خوشه های خرما ،
به و انجیر و انار و ازگیل ،
توت و گردو و شلیل ،
رنگ و بوها ، مزه ها ،
همه سو ، در همه جا .
کوه پر نعمت تو ،
نه فقط هست درونش کانها ،
هست در دامانش ،
جلوه گاه گل و هر گونه گیاه زیبا ،
پرورشگاه بسی خوردنی های لذیذ :
والک و کنگر و ریواس و زرشک ،
میوه های وحشی ،
ته و گیویج و تمشک ،
داری ای کشور ما ،
همه چیزی ، همه جا .
باز هم ،
کوه و دشتت همه آبشخور جاندار مفید :
کبک و قرقاول و درنا ، تیهو ،
غاز و مرغابی و دراج و کرک ،
گاو کوهی ، بز کوهی ، آهو .
می خرامد به دشت ،
می خرامد به کوه ،
کوه های زیبا ،
که چه بسیار از آنها ،
شده پوشیده به زیر عبف و جنگل سبز و انبوه .
توی دریاهایت ،
هست نعمت بسیار :
ماهیان ، میگوها ،
همه ی آبزیان ،
در پی قوت و غذا ،
شاد مشغول شنا ،
توی دریای خزر ، یا به بحر عمان ،
یا که در آب خلیج ،
آن خلیجی که بود نام دل انگیزش فارس ،
نام زیبای مقدس ،
که برازنده تر از هر نامی ست ،
تا جهان باقی و دریا و خلیجی باقیست .
در کویر خشکت ،
گر بود ریگ روان ،
گله گله حیوان ،
گور خر ، از همه گونه آهو ،
روز و شب در طلب آب و علف می جنبد .
یا پی گشت و گذار ،
پرسه زن در همه جا روز و شب اند .
آه ایران عزیز !
سرزمین زرخیز !
تو به ما ثروت سرشار فراوان دادی ،
هر چه نعمت به جهان یافت شود ،
تو به ما مردم خوشبخت چه آسان دادی :
نفت ، دریا دریا ،
کوه کوه ، آهن و مس .
همه جا ، کان زغال ،
همه کان ها ، همه جا .
چه به شرق ، چه به غرب .
چه جنوب ، چه شمال .
آه ایران عزیز !
سرزمین زرخیز !
تو چه زیبا هستی !
از دو سو بر دریا ،
راه خود باز کنی .
سر به دریا زده ای ،
پا به دریا کردی .
داده ای جای در آغوش خود این مردم خوب .
مردمی خوب و صبور ،
مردمی عاشق و دلباخته ی نوع بشر .
مردمی انسان دوست ،
مردمی ایرانی ،
مردمی عاشق تو ،
عاشق میهن خود ،
عاشق کشور ایران عزیز ،
سرزمین زرخیز !
سرزمینی که به فرهنگ جهان خدمت کرد ،
به هنر رونق داد ،
علم و دانش گسترد ،
مولوی ، سعدی و حافظ پرورد ،
زاد فردوسی را ،
زاد و پرورد به دامن خیام ،
که ازو هست به هر گوشه ی این عالم نام .
زاد بیرونی را ، بوعلی سینا را .
پرورش داد هزاران دانا .
این زمین پاکان ،
زادگاه مردان ،
مهد رادان جهان ،
خاک گردان دلیر ،
پهلوانان چو شیر ،
شیر بر کف شمشیر .
سرزمین یزدان ،
مرز یاران اهورامزدا ،
جاودان خاک خدا ،
خاک پاک یزدان .
که همه چشم طمع دوخته اند ،
از درون و بیرون ،
به همه نعمت هاش ،
با دهان های حریص .
پنجه های دشمن ،
بوده و هست همیشه خون بار ،
که اگر خواب بمانیم ز ما می گیرند ،
می ربایند به زور ،
یا که می گیرند با مکر و فریب ،
آنچه داریم و برای خود ماست ،
مال ما یک یک ایرانیهاست ،
تا شکم هاشان سیر کنند ،
پس از آن حمله برند ،
کشور ما و همه ثروت ما را بخورند .
ما بمانیم گرسنه ،
سپس از ناچاری ،
بی اراده بدهیم ،
آنچه از ما خواهند .
همچو بره ببریم ،
آنچه فرمان بدهند .
در چنین حال غم انگیز تباه ،
در چنین روز سیاه ،
که غم ما و تو را خواهد خورد ؟
غم آنها که پس از ما هستند ؟
پس ز ما خواهی دانا باشیم ؟
مردمی زیرک و بینا باشیم ؟
با کفایت ، پر دل ؟
نهراسیم برای حفظت ،
ز خطر یا مشکل ؟
آه ، ایران عزیز !
سرزمین زرخیز !
تو چه زیبا هستی !
چه فریبا هستی !

عباس یمینی شریف