شعر منبر و دار

من این شعر زیبا از استاد شهریار رو حفظ کردم :

منبر از پشت شيشه ي مسجد

چشمش اُفتاد و ديد چوبه ي دار

عصبي گشت و غيضي و غضبي

بانگ بر زد كه اي خيانت كار

تو هم از اهل بيت ما بودي

سخت وحشي شدي و وحشت بار

نرده ي كعبه حرمتش كم بود؟

كه شُدي دار شحنه، شرم بدار

ما سرو كارمان به صلح و صلاح

تو به جُرم و جنايتت سر و كار

دار، بعد از سلام و عرض ادب

وز گناه نكرده استغفار

گفت ما نيز خادم شرعيم

صورت اخيار گير، يا اشرار

تو قلم مي زني و ما شمشير

غِلظت از ما قضاوت از سركار

تا نه فتوي دهند منبر و ميز

دار كي مي شود سر و سر دار

هر كجا پند و بند درماندند

نوبتِ دار مي رسد ناچار

منبري را كه گير و دارش نيست

همه از دور و بر كنند فرار

باز منبر فرو نمي آمد

همچنان بر خر ِ ستيزه سوار

عاقبت دار هم ز جا در رفت

رو به دَر تا كه بشنود ديوار

گفت اگر منبر تو منبر بود

كار مردم نمي كشيد به دار